En dan keert de rust weer…

Wat was het weer bijzonder: gasten uit een totaal andere cultuur, uit Martinique,  in huis te hebben. We genoten van de wervelende shows op het folklorefestival Op Roakeldais in Warffum, maar meer nog van de omgang met elkaar tijdens het verblijf van een paar dansers in Finisterre. Het is altijd hectisch: de gasten traden tot in de nacht op en moesten dan ’s morgens weer voor het volgende optreden op tijd opstaan. Dat viel niet altijd mee. En na thuiskomst ’s avonds laat knorden de magen na een inspannend optreden waarbij de nodige calorieën waren verbruikt. Na wat eten en wat napraten werd het bed pas in de kleine uurtjes opgezocht. De laatste dag was een vrije dag die we gebruikten om hen onze omgeving te laten zien: De haven van Lauwersoog, Dokkum, het Wad, en een bezoek aan een veehouderij. En daarna werd door de gasten een maaltijd uit Martinique bereid waar we tijdens de eerste mooie zomeravond volop van genoten. En dan, partir cést mourir un peu…..                                                                                                                               ...

Dan danst opeens de wereld in….

De wereld danst in Warffum. Voor de 50e keer wordt het folklorefestival Op Roakeldais gehouden. Uit alle werelddelen komen folkloregroepen van het hoogste niveau hun cultuur bij ons brengen. Finisterre is al 24 jaar nauw betrokken bij dit groots spektakel. Al jaren komen er gasten van de dansgroepen logeren. Zij bezetten dan een week een van de gastenkamers. Het dorp heeft dan ineens wereldse allure. Ik zelf ben als tolk extra nauw betrokken geweest bij de Spaanssprekende groepen uit Zuid en Midden Amerika en Spanje. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. Ook dit jaar staan een aantal huizen in Saaxumhuizen weer in het teken van de werelddans. Gasten uit Martinique zullen ons met hun cultuur, hun gewoontes, hun muziek weer verrijken. We verheugen ons er op. Het festival is van 25 tot en met 27 juni.    ...

Grafstenen vertellen een verhaal….

Rondom de kerk van Saaxumhuizen liggen graven. Graven van bekende families uit de regio. Het is altijd weer leuk je gedachten erbij te laten gaan over de geschiedenis van deze mensen die hier begraven zijn. Een enkel graf is onderhouden maar de meesten zijn zo onherkenbaar geworden door de invloeden van de natuur, dat het verhaal van hun geschiedenis nauwelijks meer te achterhalen is. Een paar actieve mensen in het dorp hebben op zich genomen deze oude geschiedenissen weer leesbaar te maken. Dat betekent dat ze in de lente, zomer en herfst elke donderdag van 19.00 tot 20.00 uur bezig gaan met het  schoonmaken van de graven en de letters weer zichtbaar maken door middel van tamponneren en het heel fijn schilderen van de letters.   .    ...

Zal de zomer komen…..

Zal de zomer eindelijk komen? In elk geval komen er een paar mooie dagen aan. Mooie dagen waar we heel erg naar verlangd hebben. Hopelijk kan de ontbijttafel dan weer in de tuin worden klaargemaakt om daar onder het getjilp van de vogels van te genieten. En de kikkers kwaken hartstochtelijk en laten ons van hun concert genieten. Je kunt lekker in de tuin ronddwalen, hier en daar een gedicht lezend dat verscholen tussen het groen hangt. Zoals het toepasselijke “Onder de appelboom”van Rutger Kopland, dat natuurlijk onder de appelboom hangt.  ...

Een oase te midden van…

Als je in de tuin van Finisterre komt, lijkt dat een oase. Een oase  niet te midden van woestijnen, maar te midden van uitgestrekte landbouwpercelen. De Groninger boeren worden ook wel de “dikke” boeren genoemd. Niet dik vanwege hun lichamelijke omvang, maar dik vanwege de enorme landerijen die bij de boerderij horen. Het Hoogeland is een gebied met  veel akkerbouw, hoewel de veeteeltbedrijven tegenwoordig steeds groter worden nu de melkquota zijn opgeheven en de boeren veel grasland nodig hebben voor het voer voor de koeien. En sommige boeren laten hun koeien nog lekker in de wei lopen. Ook dat is een prachtig gezicht. Maar de akkerbouw is toch het meest oogstrelend: de enorme graanvelden zijn een lust voor het oog. En de strakke voren waarin de aardappels moeten groeien geven een prachtig lijnenspel. Veel toeristen verwarren deze voren met de voren waaronder asperges groeien, maar hier zijn de aardappels het belangrijkste. Het zijn voornamelijk pootaardappelen die over de hele wereld geëxporteerd worden. Dat de percelen van de boeren hier zo groot zijn, is te danken aan het beklemrecht. Dit beklemrecht bepaalde dat de landerijen niet verdeeld mochten worden, zoals in andere provincies wel gebruikelijk was, maar aan één opvolger moest overgaan.                                       ...